فرزندان حضرت امام حسن (علیه السّلام) حاضر در واقعه عاشورا - گفتگوی افروز

به گزارش گفتگوی افروز، طبق بعضی از مقاتل و منابع تاریخی هفت فرزند حضرت امام حسن مجتبی (علیه السّلام) در دشت کربلا حضور داشته اند و بعضی از منابع از حضور سه فرزند حضرت امام حسن مجتبی (علیه السّلام) سخن گفته اند.

به گزارش گفتگوی افروز و به نقل از سایت تبیان، طبق بعضی از مقاتل و منابع تاریخی هفت فرزند حضرت امام حسن مجتبی (علیه السّلام) در دشت کربلا حضور داشته اند و بعضی از منابع از حضور سه فرزند حضرت امام حسن مجتبی (علیه السّلام) سخن گفته اند.

در کتاب حقایق پنهان در این باره چنین آمده است: آنالیز کتابهای تاریخی و واقعه نگاری کربلا نشان می دهد که از فرزندان حسن بن علی (علیه السلام) هفت نفر در واقعه خونین عاشورا شرکت داشتند، پنج نفر از آنان ضمن حماسه آفرینی به شهادت رسیدند و یک نفر مجروح شد و یک نفر هم که کودکی خردسال بود، به همراه حضرت امام زین العابدین (علیه السلام) با قافله کربلا به مدینه منوره بازگشت که مجموعه آنان بدین ترتیب است: عمرو بن حسن، ابوبکر بن حسن، قاسم بن حسن، عبدالله اکبر بن حسن، عبدالله اصغر بن حسن و بشر بن حسن و حسن بن حسن مجروح معرکه نینوا که او را حسن مثنی نیز می نامیدند.

در کتاب موسوعة الامام الحسین درباره فرزندان حضرت امام حسن (علیه السّلام) که در واقعه عاشورا حضور داشتند؛ آمده است: از فرزندان امام حسن مجتبی (علیه السّلام) با حضرت امام حسین (علیه السّلام) هفت نفر بودند: حسن مثنی، عبدالله اکبر، عبد الله اصغر، قاسم، عمر بن حسن، ابوبکر بن حسن و در خبر از حضور زید بن حسن با امام حسین (علیه السّلام) خبر داده اند. و الله اعلم. گفته می گردد که پنج نفر از ایشان با حضرت امام حسین (علیه السّلام) به شهادت می رسند.

در ارشاد شیخ مفید از سه فرزند حضرت امام حسن (علیه السلام) نام می برد که در حادثه کربلا به شهادت رسیدند: عمر و قاسم و عبد اللَّه فرزندان دیگر حسن بن على (علیه السلام) هستند که در رکاب عموى خویش حسین بن على (علیه السّلام) در کربلا شهید شدند. خداوند از ایشان خوشنود باشد و آنان را خوشنود سازد و به خاطر دفاعى که از اسلام و مسلمین کردند پاداش نیکو عطا فرماید.

محمد جواد نجفی در نقدی بر این مطلب کتاب ارشاد می نویسد: عمر، قاسم، عبدالله این سه نفر در کربلا در رکاب عموی خود حضرت امام حسین (علیه السلام) بودند. شیخ مفید می نویسد: ایشان در کربلا شهید شدند ولی آنچه که از کتب مقاتل به دست می آید این است که قاسم و عبدالله در کربلا شهید شدند و عمر بن حسن در کربلا کشته نشد بلکه او را نیز اسیر کردند.

در ذیل به ذکر چگونگی شهادت فرزندان حضرت امام حسن (علیه السّلام) در کربلا و اطلاعاتی که درباره ایشان در مقاتل و کتب تاریخی آمده می پردازیم:

شهادت أبوبکر بن حسن (علیه السّلام)

ابوبکر بن حسن همان فردی است که فقط شیخ طبرسی نام ایشان را در شمار فرزندان حضرت امام حسن (علیه السّلام) ذکر نموده است و نام ایشان را شیخ مفید و علامه حلی در شمار فرزندان حضرت امام حسن مجتبی (علیه السّلام) ذکر ننموده اند. در کتب تاریخی و مقاتل از شهادت ایشان به دست عبد اللّه بن عقبة الغنویّ خبر داده اند.

در زیارت ناحیه درباره ایشان آمده است: السّلام على أبی بکر الحسن الزّکیّ، الولیّ المرمیّ بالسّهم الرّدیّ، لعن اللّه قاتله عبد اللّه بن عقبة الغنویّ.

شهادت قاسم بن حسن (علیه السّلام)

قاسم پسر حضرت امام حسن (علیه السّلام) در واقعه عاشورا هنوز به حدّ بلوغ نرسیده بود و چهره نورانی و درخشانی داشت. با اصرار بسیار زیاد از حضرت امام حسین (علیه السّلام) اجازه گرفت تا به میدان جنگ برود و با دشمنان بجنگد. در مقاتل نوشته اند که وی با سی و پنج نفر از دشمنان جنگید و آنان را به درک واصل کرد.

راوى گوید که: من در میان لشکر عمر بودم که دیدم کودکى از لشکر امام حسین (علیه السلام) جدا شد و متوجّه لشکرگاه شد و نور از جبین مبین او مى تابید و پیراهنى و ازارى پوشیده بود و دو نعل در پا کشیده بود و بند نعل راست او گسیخته بود، در آن حال عمر پسر سعد ازدى گفت: به خدا سوگند که مى روم تا او را به قتل آورم، گفتم: سبحان اللَّه آیا دل تو تاب آن دارد که بر او ضربت بزنى، به خدا سوگند که اگر بر من تیغى حواله کند، دست به دفع آن نمى گشایم و این گروهى که او را در میان گرفته اند او را کافى است، پس آن ملعون بدگهر اسب تاخت و ضربتى بر سر آن امامزاده مطهّر زد که به رو در افتاد و فریاد کرد که: وا عمّاه مرا دریاب، ناگاه دیدم که امام حسین (علیه السّلام) مانند عقاب آمد و صفها را شکافت، چون شیر خشمناک بر آن کافران بی باک حمله کرد و تیغى حواله عمر قاتل آن امامزاده مظلوم کرد، آن لعین دست پیش آورد، حضرت دست او را جدا کرد، آن ملعون فریاد زد لشکر اهل نفاق جمع شدند که آن ملعون را از دست حضرت رها نمایند، جنگ در پیوست و آن ملعون کشته شد و آن طفل معصوم در زیر اسبان مخالفان کوفته شد.

چون حضرت آن کافران را دور کرد، بر سر فرزند برادر گرامى خود آمد دید که پا بر زمین مى ساید و عزم پرواز اعلی علیّین دارد و جوى اشک حسرت از دیده هاى مبارکش جارى شد و گفت: به خدا سوگند که بر عموی تو گران است که تو از او یارى بطلبى و نتواند تو را یارى کند، خدا دور گرداند از رحمت خود آنها را که تو را به قتل آوردند و واى بر گروهى که پدر و جدّ تو خصم ایشان باشند، پس حضرت آن شهید معصوم را برداشت و سینه اش را بر سینه خود گذاشت و پاهاى او را بر زمین مى کشید و او را برد تا در میان کشتگان اهل بیت خود گذاشت و گفت: خداوندا کشندگان ما را بکش و جمعیّت ایشان را پراکنده گردان و احدى از ایشان را مگذار و هرگز ایشان را نیامرز، پس فرمود: اى پسر عموهای من و اى اهل بیت و برادران من صبر کنید که بعد از این روز دیگر مذلّت و خوارى نخواهید دید و به عزّت و سعادت ابدى خواهید رسید.

شهادت عبد اللّه اکبر بن الحسن (علیه السّلام )

پس عبد اللَّه اکبر پسر حضرت امام حسن (علیه السّلام) قدم در معرکه نهاد و به تیغ آبدار چهارده نفر از آن کافران غدّار را به درک اسفل نار فرستاد و بعد از مقاتله بسیار هانى بن ثبیت حضرمى بر آن امامزاده عالى قدر ضربتى زد و شربت شهادت نوشید و به پدر و جدّ بزرگوار خود ملحق شد و به روایت حضرت امام محمّد باقر (علیه السّلام) عبد اللَّه را حرملة بن کاهل او را به درجه شهادت رسانید.

شهادت بشر بن الحسن (علیه السّلام)

از شهادت بشر بن حسن فرزند گرامی حضرت امام حسن (علیه السّلام) در مناقب ابن شهر آشوب، جلد چهل و پنج، بحار الانوار علامه مجلسی و العوالم بجرانی ذکری به میان آمده است.

شهادت محمّد (احمد) بن الحسن (علیه السّلام)

در مقتلها از احمد بن حسن یا محمد بن حسن نام برده اند که از فرزندان حضرت امام حسن (علیه السّلام) بوده است و شانزده سال بیشتر نداشته است و پس از حضرت قاسم (علیه السّلام) به میدان رفت و جنگ نمایانی نمود و شماری از دشمنان را به درک واصل کرد و انتها عطشان به شهادت رسید.

شهادت عبدالله اصغر بن حسن

عبدالله یازده ساله بود، امام حسین (علیه السلام) او را به بانوان حرم سپرد تا در خیمه ها نگهداری نمایند، اما هنگامی که غربت و تنهایی عمویش را دید، برای کمک آن حضرت از خیمه ها به سوی میدان جنگ بیرون رفت. عمه اش زینب (علیهاالسلام) خواست او را برگرداند، اما نتوانست. عبدالله خود را به حضرت امام حسین (علیه السلام) رسانید و فریاد برآورد: به خدا از عمویم جدا نمی شوم. حضرت امام حسین (علیه السلام) او را در آغوش گرفت و با او سخن می گفت که ناگاه ابحر بن کعب شمشیر خود را فرود آورد تا به حضرت امام حسین (علیه السلام) بزند که عبدالله اصغر دست خود را جلو آورد و فریاد زد: یا بن الخبیثة أتقتل عمی؟ ای خبیث زاده، می خواهی عموی مرا بکشی؟ آن زشت سیرت با شمشیر دست عبدالله را قطع کرد. آنگاه صدای عبدالله بلند شد: یا عماه یا أبتاه: ای عمو جان، ای پدر جان. حضرت امام حسین (علیه السلام) در حالی که خون از دست عبدالله بر زمین می ریخت او را به سینه چسبانید و دلجویی نمود و فرمود: یا ابن أخی اصبر علی ما نزل بک و احتسب فی ذلک الخیر فان الله یلحقک بآبائک الصالحین برسول الله (صلی الله علیه و آله) و علی بن ابیطالب و حمزه و جعفر و الحسن بن علی (علیهم السلام): ای پسر برادرم بر این مصائب صبر کن و اینها را خیر و خوبی به حساب آور، خداوند تو را به پدران صالحت ملحق گرداند، به زودی پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) و علی بن ابیطالب و حمزه و جعفر و پدرت حسن بن علی (درود خدا بر همه آنان) را دیدار کنی.

ابومخنف می گوید: شنیدم امام حسین (علیه السلام) در آن حال می فرمود: اللهم أمسک عنهم قطر السماء و امنعهم برکات الأرض اللهم و ان متعتهم الی حین ففرقهم فرقا و اجعلهم طرائق قدرا و لا ترض عنهم الولاة أبدا فانهم دعونا لینصرونا فعدوا علینا فقتلونا: بار خدایا، باران رحمتت را از اینان دریغ دار و برکات زمین را از اینان بگیر. پروردگارا، اگر تا کنون جمع اینان را بهره مند گرداندی، پس از این اینان را متفرقشان گردان و اختلاف را بر اینان حاکم نما و هرگز حکام را از اینان خوشحال مگردان. این مردم، ما را دعوت کردند تا ما را کمک نمایند و لیکن ستیزه و دشمنی کردند و ما را کشتند. ناگاه حرمله بن کاهل تیری را به سوی عبدالله بن حسن رها کرد و گلویش را نشانه گرفت که پس از چند لحظه همانند برادران دیگرش شربت شهادت نوشید و بر روی دست عمو، جان به جان آفرین تسلیم کرد. امام حسین (علیه السلام) پیکر او را به نزدیک خیمه ها آورد و در کنار پیکرهای شهدا قرار داد. زینب کبری (علیه ا السلام) که از کنار خیمه ها بر غربت و مظلومیت آن دو می نگریست، با دلی سوخته و قلبی شکسته صدا زد: لیت الموت أعدمنی الحیاه: ای کاش می مردم و این منظره را نمی دیدم.

عمرو بن حسن

ابن نما حلی (م. 645 ق.) او را عمر بن حسن معرفی می کند و می گوید: او کودکی خردسال بود و حدود یازده سال داشت که در سفر کربلا عمویش را همراهی کرد. بعد از واقعه کربلا با دیگر اسیران روانه شام شد.